Ervaringen
Misschien denk je dat een vrijwilliger voor jouw gezin niet passend is. Of voelt het als een moeilijke stap om hulp te vragen?
Je bent niet de enige!
Andere ouders hadden dezelfde twijfels, maar ontdekten hoe waardevol een maatje kan zijn.
Lees hier hun ervaringen.
Moeder Wandena & zoon Rayan
'Had ik dit maar eerder geweten'
“Ik zat er helemaal doorheen. Rayan had veel energie en ik had geen idee hoe ik hem de juiste aandacht kon geven terwijl ik zelf zo moe was.
Toen ik via een vriendin over Ub! hoorde, twijfelde ik of het echt zou helpen.“
Maar het eerste gesprek met een vrijwilliger voelde al als een opluchting. Later kreeg Rayan een maatje dat met hem ging sporten en spelen. Het gaf mij ruimte en rust, en Rayan is sindsdien veel gelukkiger.
Nu denk ik: Had ik dit maar eerder geweten!”
Marit & David, ouders van Noor (10)
'We zagen haar langzaam stiller worden en we wisten niet meer wat werkte.'
“Noor is gevoelig en slim, maar ze kan zich erg terugtrekken. We probeerden van alles: praten, samen iets doen, hulp op school. Maar het leek allemaal niet echt aan te komen.
Toen ze een maatje kreeg, veranderde er iets kleins maar groots. Ze keek er echt naar uit. Ze ging weer tekenen, buiten spelen, ze bloeide een beetje op.
Wij blijven haar ouders, maar dit gaf haar iets extra’s. Iets luchtigs, dat we zelf niet konden bieden op dat moment.”
Moraia twijfelde, maar zette toch de stap.
'Ik dacht dat het iets was om me voor te schamen, nu zie ik hoe normaal het is.'
“Ik dacht altijd dat ik alles zelf moest oplossen. Maar toen mijn zoontje het moeilijk had op school en ik hem niet kon helpen, liep ik vast. Echt vast.
Ik wist niet meer wat te doen. Tot ik iets zag over Ub! en, met enige twijfel, een berichtje stuurde.
Wat een opluchting! Ik werd meteen warm ontvangen en er dacht iemand met me mee. Mijn zoon kreeg een maatje en bloeide op. En ik? Ik heb er ook echt van geleerd. Dat je het niet alleen hoeft te doen. Dat er zoveel mensen zijn zoals ik, die gewoon even een steuntje kunnen gebruiken. Je bent niet zwak. Echt niet.”
Alleenstaande vader Kevin & dochter Zoë (6 jaar)
'Een luisterend oor maakte al verschil'
“Na de scheiding was alles anders. Ik probeerde sterk te blijven voor Zoë, maar ik voelde me uitgeput.
Via Ub! kreeg ik een luisterend oor en dat alleen al hielp. Iemand die begreep hoe zwaar het soms is en geen oordeel had. Daarna kwam het voorstel om een maatje te zoeken voor Zoë.
Nu heeft ze een lieve vrijwilliger via Vitalismaatjes die haar meeneemt naar het park en samen spelletjes doet. Dat geeft mij de kans om op adem te komen en haar blij te zien maakt alles zoveel makkelijker.”
Fatima & Anwar, ouders van Elias (13)
'We zagen hem vastlopen tussen twee werelden.'
“Elias is geboren in Nederland, maar worstelde met zijn plek. Thuis is het anders dan op school.
Hij werd stiller, koppiger ook. We begrepen hem, maar hij sloot zich steeds vaker af.
Toen hij een maatje kreeg die ook weet hoe het is om tussen culturen op te groeien, zagen we hem openklappen. Ze praten, lachen, gaan samen sporten.
Hij voelt zich gezien – door iemand die niet zijn vader of moeder is. En wij voelen ons minder machteloos.”
Fatima & dochter Amira (7 jaar)
'Het gaf mij echt een soort ademruimte.'
“Mijn familie woont ver weg en ik stond er alleen voor met Amira.
Ik voelde me soms zo moe en overweldigd. Via Ub! kreeg ik een vrijwilliger van Humanitas die af en toe langskwam om gewoon even met me te praten en een kop thee te drinken.
Dat alleen al maakte een wereld van verschil. Later kreeg Amira ook een maatje. Ze is vrolijker en ik heb het gevoel dat ik er niet meer alleen voor sta.”
Selma en dochter Mia (7 jaar)
'Ik zie haar weer lachen. Dat had ik zó gemist.'
“Mia had moeite met nieuwe dingen. Ze trok zich terug. Sinds haar maatje er is, durft ze weer. Naar buiten, samen tekenen, naar de kinderboerderij. Ze voelt zich gezien.
En ik? Ik voel me minder alleen als moeder. Dat is zó fijn.”
Vader Ryan en dochter Nina (15)
'Ze is geen kind meer – maar ze had wel iemand nodig.'
“Nina zat veel op haar kamer. Weinig contact, weinig plezier. En ik wist gewoon niet hoe ik haar kon bereiken.
Sinds ze een maatje heeft, zie ik haar weer wat opener worden. Ze wandelen samen, praten, maken foto’s in het park.
Ik dacht eerst: ze is misschien te oud voor een maatje. Maar dat was onzin. Juist op deze leeftijd is één iemand die echt naar je luistert zó waardevol.”
Soraya (9) over haar maatje Ellen
'We gaan elke keer iets nieuws doen. Dat is leuk!'
“Ze neemt me mee naar plekken waar ik nog nooit ben geweest.
Naar het park, een speeltuin met een héél hoog klimrek, of naar een boerderij met geitjes.
Ze zegt altijd: ‘Wat wil jij doen?’ En dan gaan we gewoon. Met z’n twee. Dat vind ik het allerleukst.
Esther is moeder van Lotte (8)
‘Eindelijk heeft ze iemand helemaal voor zichzelf.’
“Lotte is de middelste van vier kinderen. Ze is zó lief en rustig, maar in alle drukte vliegt ze soms een beetje onder de radar.
Sinds ze een maatje heeft, zie ik haar opbloeien. Ze gaan samen naar de speeltuin, een ijsje halen of gewoon kletsen onderweg.
Het is haar moment. Even niemand anders om haar heen, alleen zij en haar maatje. Dat doet haar zó goed.
En het geeft mij rust, omdat ik weet: dit is helemaal voor haar.”
Martine is moeder van Luuk (7)
‘Ik kan niet alles meer met Luuk doen. Maar zijn maatje wel.’
“Door mijn ziekte zit ik veel thuis en raak ik snel overprikkeld. Luuk is zorgzaam, maar ik weet dat hij ook gewoon kind moet kunnen zijn.
Het maatje neemt hem mee naar buiten, doet gek met hem, laat hem lachen.
Het is zó fijn dat hij even los is van de zorg thuis. Dat geeft lucht – voor ons allebei.”
Tuan (11) over zijn maatje Mischa
Hij zegt altijd: ‘Je kan dit.’ En dan kan ik het ook ineens.
“Dan doen we iets tofs, zoals fietsen of naar zo’n skateplek.
Hij blijft chill, ook als iets niet lukt.
Met hem voelt het relaxed, alsof het niet uitmaakt.
En juist daardoor durf ik meer.”
Latifa is moeder van Samir (12) en Youssef (15)
'Samir zat het liefst met z’n koptelefoon op in z’n kamer. Alleen maar gamen. Elke dag hetzelfde.'
“Met twee kinderen in huis had ik soms m’n handen vol. Sinds Samir een maatje heeft, is er écht iets veranderd. Ze gaan samen fietsen, doen een spel in het park, laatst zelfs een keer kanoën.
Hij is meer buiten, beweegt, komt vrolijk thuis. Het is zo’n verschil, ik had dat nooit voor elkaar gekregen zonder een maatje.”
Amina is moeder van Adam (6)
‘Hij voelt zich zekerder. Dat maakt mij als moeder zó trots.’
“Adam is slim, maar hij vond het moeilijk om mee te praten met andere kinderen. Thuis spreken we geen Nederlands, en ikzelf vind het ook nog lastig.
Sinds hij een maatje heeft, hoor ik hem nieuwe woorden zeggen. Ze spelen samen buiten, doen een spelletje, en hij leert zonder dat het moet.
Hij lacht meer, maakt contact. Hij voelt zich zekerder. Dat maakt mij zó trots.”
Meer weten?
Vul het formulier in en wij nemen contact met je op.
Geen verplichtingen, gewoon even kijken of we iets voor je kunnen betekenen. We staan voor je klaar!